Büyük kızımın kendisinden 1 yaş büyük iki kız arkadaşı var. İkisi de birer süt dişini kaybetti. Genelde benimkine -sen küçüksün- muamelesi yaptıkları için kızım onları taklit ederek, büyüdüğünü ispatlamaya çalışıyor. Winx'ler küçük bebekler içinmiş, saçını beline kadar uzatacakmış, neden herkesin ipad'i varken onun yokmuşmuş.
Son hikayemiz bir akşam -anne benim de dişim sallanıyorla- başladı. Dişi sallanmıyordu elbette. Gece yatmadan önce kitaplarını okurken kızım da eliyle dişini sallayıp "anne dişim çok acıyor" mızmızlanması yapıyordu. Hemen dişini kontrol ettim bir şey yoktu, ilk 4-5 sefer sakin bir ses tonu ve sevecenlikle dişinin çıkamayacağını anlattım 5. seferden sonra artık sevecenlikten eser kalmamış yapmacık bir kibarlıkla onu ikna etmeye çalıştım 8.'de artık iyi bir çıkıştım o da bir daha dişi hakkında konuşmaktan vazgeçti.
Sabah kahvaltısını yaparken de dişinin acıdığını söyledi. yakından baktım hiç bir şey görünmüyordu. Günün geri kalanında da sevmediği yemeklerde dişini bahane ederek yemeği red edince "tamam dedim kesin psikolojik" çünkü sevdiği şeyleri yerken hiç bir sızlanma yok. 2. günün akşamı gene dişini söyleyince kızgın bir şekilde "maşallah çikolataları, mısırları yerken hiç acımıyor bu diş" dedim, o da bana çok doğal olarak çemkirerek "ama çok acıyoo doğruyu söylüyorum" dedi. Ağzını iyice açıp baktığımda ise yazık ağzının içinde en dipte diş kökünün dudakla birleştiği noktada aft olduğunu gördüm. Çok üzüldüm, daha önce niye böyle detaylı incelemedim diye kendime çok kızdım.
Alınan ders; Çocukların dertleriyle ilgili genelleme yapmayacaksın, sürekli mızmızlanıyor olabilir bir anne olarak herzaman "ya bu sefer gerçekse" diyip her olayı ayrı bir durum olarak değerlendireceksin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder