Ben tek çocuğum. Kendimi bildim bileli de kardeş istediğim için çocukken bile bana birazcık yanaşan çocuğu hemen kardeşim ilan eder her şeyimi de paylaşırdım. Oysa kardeşi olmanın birinci kuralının "hiç bir şeyini kardeşinle paylaşma!" olduğunu kızlarımı doğurduktan sonra öğrendim.
Gece kitaplarını okuduktan sonra küçük kızım kitabı alıp resimlerine bakmak istedi, büyük mızmızlanmaya başladı "ama o benim kitabım, daha önce de vermiştin yırtmıştı (ne yazık ki :( doğru söylüyor), o zamanda bakarım yırtmaz demiştin) kızımın mızmızlanmasına bir iki cevap yetiştirdikten sonra Prof. Dr. Sabiha Paktuna'nın bu gibi durumlar için önerdiği formülü uyguladım.
Ben- Ben her ikinize de ayrı ayrı kitaplar alamam. Ama bazı kitapların sadece sana özel olmasına izin verebilirim. Yarın kitapların arasından 5 tane kitabı ayır bunlar sadece senin kitapların olsun kardeşine vermeyelim olur mu?
Kızım - Peki o ayırdığım kitapları bir daha okumayacak mısın?
Ben- Elbette okuyacağım ama okuduktan hemen sonra kaldıracağım, kardeşinin eline de onun da bakabileceği kitaplardan vererek O'nu oyalayacağım.
Kızım - 5 tane ne kadar azmış, halbuki 6 çok iyi bir rakam
Ben- Evet anneciğim haklısın o zaman 6 tane kitabını ayıralım anlaştık mı? Yarın okuldan gelince 6 kitabı ayır, Hacer teyzene de söyle onları dolabın üstüne koysun kimse ulaşamasın.
Kızım - Tamam o zaman ( gene de tam tatmin olmadı ama en azından mızmızlanmayı bırakıp uykuya dalmayı kabul etti)
Aynı formülü daha önce de oyuncakları için uygulamıştım. O da başarıyla sonuçlanmıştı. Bir diğer sihirli formül de küçüğüne, örneğin ilaç verdikten sonra kucağıma alıp öpüyorsam diğer elimle de mutlaka büyük kızıma da dokunmaya, onunla da göz teması kurmaya çalışıyorum. Evet ben tek çocukken her şeyimi arkadaşlarımla paylaşırdım ama annemin diğer çocuklara gülümseyen bakışını ASLA!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder