20 Mayıs 2013 Pazartesi

Lütfen Benim Kızlarımı Sevmeyin !


Büyük kızım doğduğundan beri kendisine dokunulmasını sevmez. Ben bile izin isteyerek öpüyorum bazı zamanlar. Demek ki o sırada kendisini öptürmek istemiyor. Küçük kızım ise biraz da babanın "aman o herkese öptürür, çok sakindir çok munisdir" dolduruşuyla hemen yanaşır -ki bu benim hiç hoşuma gitmiyor-. Bir insanın bedeni özeldir. Çocuk bile olsa. İzin alınmadan hele hele de yüzüne asla dokunmamalıyız. Çocuk olduğu için büyüklere uygulayacağımız davranıştan farklı olarak onunla sınırlarımızı koruyarak sohbet edebiliriz ancak. Elin temiz mi kirli mi? çocuk kendisine dokunulmasından hoşlanıyor mu? hoşlanmıyor mu? soruyor musun? 
Yolda gördüğümüz çocuklara uygulanan davranışları büyük bir insan için uygularsak ne saçma bir şey yapıldığı ortaya çıkar...


Karşıdan güzel yüzlü, güzel giyimli, güzel kokan bir kadın/erkek geliyor. 
- Aman da sen ne güzelmişsin gel bi yanak alayım, çalışıyor musun sen? diyoruz. 
Yanındaki dur bir dakika ne oluyor diyince de 
- Dur dur kızmayın hemen, benim de evde karım/ kocam var diyoruz. Sonra da yanındaki ebeveyne akıl veriyoruz. Bunu böyle yabani yetiştirmeyin alışsın (neye alışacaksa artık), benim de evde kocam/karım var, biz herkese sevdiriyoruz. Olur mu? olmaz!  

Keşke bütün anneler olarak çocuğumuzun yanağına saldıran (yaşılar da dahil, kalp kırmak istemem ama) ortak bir dil geliştirebilsek. Yalan mı söylesek acaba? (Alerjisi var lütfen dokunmayın, veya yeni ilaç sürdüm yüzüne) Ben anneyken yanımda çocuklarım bile varken, çocuğumun oynadığı çocuğu uzaktan sözcüklerimle seviyorum. Lütfen çocuklarımızı sözcüklerinizle sevin. 

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder