Kardeş kavgasını bilmeyen yoktur herhalde (ben bilmiyorum aslında :), az önce annem telefon etti, "Bunlar birbirini yiyor, senin o küçük cadı almış Begüm'ün kalemini evde fır dönüyor, ötekisi de bas bas bağırıyor". Sen dedim kapını kapat bırak onlar kendileri hallederler. "Nasıl halletsinler? birbirlerini yiyorlar" dedi.
5-6 ay öncesine kadar ben de bu kavgalarda hakemlik yapıyordum, bu arada paylaşmak, birbirleriyle oynamak konusunda da nutuklar çekiyordum, sonra çok önemli bir şeyin farkına vardım...
Ben hakemlik yaptığımı sandığımda aslında taraf tutuyormuşum gibi oluyordu. Ve en sonunda aynen maçlardaki gibi ben suçlu bulunuyordum. Büyük kızım iki gözü iki çeşme benim küçüğü daha çok sevdiğimi iddia edip odasına kapanıyordu. Küçük bütün gücüyle bana vurmaya çalışıyordu. Şimdi kavga olduğunda eğer birbirlerinin gözlerini oymuyor fiziksel olarak ağır yaralayıcı bir şeyler yapmıyorlarsa (zaten yapmıyorlar en fazla birbirlerine azıcık vuruyorlar) HİÇ KARIŞMIYORUM. Genelde aramızdaki dialog şöyle
Kızım - ANNNEEEE Müge benim .... allddııı
Ben - (gayet sakin ve aldırmaz bir ses tonuyla)- Alma Müge
Kızım- Begüm bana vuruyor
Ben -(gayet sakin ve aldırmaz bir ses tonuyla)- Vurma Begüm
Zaten kızlarım artık annelerinin afyon yuttuğuna kanaat getirdiklerinden sanırım, çok yakınımda değillerse ve çok önemli bir şey değilse bana söylemeye tenezzül etmiyorlar. Büyük kızımın küçüğü daha çok sevme konusundaki suçlayıcı bakış ve konuşmalarına da maruz kalmamış oluyorum. Kendi kendilerine sorunlarını çözmeye alışıyorlar. Bazen bakıyorum odalarında birbirlerini boğazlama sesi geliyor tam ellerimi yıkayıp mutfaktan çıkıyorum bu sefer de kahkaha sesleri yükseliyor. En iyisi hiiiiiç karışmamak. Kardeşidir döver de sever de diyeceksin duymamazlıktan geleceksin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder